Przez dziesięciolecia wilk traktowany był jako "szkodnik". Tępiono go bezwzględnie przy użyciu wszystkich środków - polowań, wybierania szczeniąt z gniazd, trucia strychniną, luminalem i kulczybą wronim okiem (Strychnos nux-vomica). Na skutek tych działań pod koniec XIX wieku w Polsce ocalały jedynie nieliczne osobniki na wschodzie kraju, za Wisłą i Bugiem.

Podczas I i II wojny światowej wilki ponownie stały się liczniejsze. Jednak po nastaniu pokoju natychmiast rozpoczynano masową ich eksterminację. W latach pięćdziesiątych podjęto w Polsce planową, nadzorowaną przez rząd, akcję zwalczania wilków. Za każdego zabitego osobnika wypłacano wówczas odpowiednią, wysoką jak na owe czasy, gratyfikacje pieniężną.

Status wilka zmienił się dopiero w 1975 roku, kiedy został wpisany na listę zwierząt łownych z wyznaczonym okresem ochronnym. Zniesiono także nagrody pieniężne. Okres polowań trwał wówczas od 1 sierpnia do 31 marca, a w woj. krośnieńskim, nowosądeckim i przemyskim cały rok. Kolejnym przełomem w kwestii wilka stało się rozporządzenie ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z 1995 roku, w którym został objęty ochroną gatunkową w 46 województwach, z wyjątkiem krośnieńskiego, przemyskiego i suwalskiego. W województwach tych można było na niego polować od początku listopada do końca lutego. Sytuacja taka trwała aż do wydania nowego rozporządzenia o ochronie gatunkowej zwierząt (Dz.U. nr 47 z 1998 r., poz. 298).

W Polsce stosunkowo wcześnie zaczęły się pojawiać głosy opowiadające się za zmianą negatywnego nastawienia do tego drapieżnika. Prekursorem był Bolesław Świętorzecki, autor pierwszej monografii wilka, wydanej już w 1926 roku. Pisał w niej m.in.: Wilk nadaje lasowi osobliwego uroku, a w oczach ludu nawet niebezpieczeństwa. Toteż, gdy legnie ostatni z tych drapieżników, do reszty stracą nasze lasy aureolę byłych puszcz...

Po II wojnie światowej ideę ochrony wilka propagował znany polski zoolog, Piotr Sumiński. Po nim wielu innych naukowców, szczególnie tych, którzy parali się badaniami nad populacją wilka, poparło ten pomysł. W latach dziewięćdziesiątych działania na rzecz ochrony wilka podjęło także kilka stowarzyszeń zajmujących się ochroną przyrody.

Obecnie liczebność populacji wilków w Polsce szacuje się oficjalnie na około 750 osobników. Żyją one głównie w północno-wschodniej, wschodniej i południowo-wschodniej części kraju. Zasiedlają również Puszczę Nadnotecką, skąd migrują dalej, docierając do województw szczecińskiego i koszalińskiego, a nawet do Niemiec.