Dodać trzeba, że trop wilka w galopie, szczególnie przy ucieczce, wciska się głębiej i wskutek szerszego stawiania palców jest dużo większy, nieraz nawet o 1/4 niż w truchcie.

Trop wilka w truchcie podobny jest nieco do tropu lisa, poza wielkością różni się jednak nieregularnymi odstępami pomiędzy poszczególnymi stąpnięciami (szczególnie częsty jest niedostęp) oraz nieco większymi odchyleniami tych stąpnięć na boki od linii łączącej środek ciągnących się śladów.

Wilki idące truchtem całą watahą stąpają trop w trop, tak że pozostawiają tylko jeden ślad. Tylko bardzo wprawny tropiciel potrafi rozpoznać, czy ta samą ścieżką przeszedł jeden, czy kilka wilków. Wataha pozostawia jednak trop nieco mocniej odciśnięty, w głębokim śniegu szersze jest również wgłębienie zrobione przez kilka łap.
Aby przekonać się, czy danym śladem przeszedł jeden, czy też kilka wilków, należy iść tropem "w piętkę", to znaczy w kierunku przeciwnym do kierunku śladu. Jeżeli po przejściu 200 - 1000 m spostrzeżemy, że ślad rozchodzi się na kilka oddzielnych tropów, będzie to oznaczało, że spotkaliśmy ślad watahy.
Ślad idącej watahy będzie się rozchodził na kilka tropów najczęściej na brzegach rowów, koło słupków oddziałowych, koło pojedynczego drzewa rosnącego na haliznie, przy padlinie lub upolowanej zdobyczy itp..

Normalnym chodem wilka jest wyżej wspomniany uporczywy, niezmordowany wilczy trucht. Chodem tym wilk może przebyć 30 -50 km w ciągu jednej doby. Galopem sadzi w dwóch wypadkach: gdy jest spłoszony lub gdy goni zdobycz