Wilk ma również bardzo dobry słuch. Najlżejszy szelest śniegu pod naciskiem nogi myśliwego, trzask bezpiecznika czy otarcie gałązki o ubranie powoduje zwrot i ucieczkę wilka. Należy tu zaznaczyć, że wilk bynajmniej nie ucieka oszalały ze strachu, jak czynią to często np. lisy czy dziki; przeciwnie, uchodzi bardzo uważnie, bacząc pilnie na wszystko, co się dzieje dookoła.

Węch ma wilk nieco słabszy niż wzrok i słuch, niemniej jednak reaguje bardzo mocno na nie znane mu zapachy (np. zapach chemikaliów).

Wilk jest zwierzęciem nadzwyczaj ostrożnym. Odgłos trąbki podnosi go niezwłocznie na nogi, przed głosem goniącego po tropie dziczym psa zmyka natychmiast. Furmanki z myśliwymi nie dopuści nigdy na strzał, przejeżdżającym zaś wozakom leśnym przygląda się nieporuszony z odległości kilkudziesięciu metrów. Zalega w pobliżu uczęszczanych dróg (gdyż może obserwować ruch na drodze), gniazdo zakłada w najgłuchszych ostępach, zdobycz bierze poza miejscem lęgowym, przenosi się z jednych ostępów w inne, nierzadko bardzo odległe, i chodzi trop w trop jeden za drugim. Trudne jest także zwabienie wilka do padliny, szczególnie gdy nad nią wystawiono ambonę, schwytanie w żelaza albo też zwabienie do wyłożonych trutek.

Również wilk, respektując widziane po raz pierwszy fladry (straszaki), gdy raz je tylko przesadzi, przestaje całkowicie na nie reagować, a nawet może wyprowadzić za sobą z niebezpiecznej strefy całą watahę.